ika-4 ng Pebrero. totoo. promise.

February 4- eksaktong araw ng pangyayari may 4 taon o higit ng nakalipas. Eksaktong sampung araw bago ang valentines day.
I could still remember the look on his face, ang namimilog niyang mga mata at parang namumula---habang diretsyong nakatingin  sa'kin.

Habang 'Sh*T 'wag ngayon! kung iiyak ka 'wag sa harap ko!' naman ang sinisigaw ng aking isipan. Isang awkward na pangyayaring kahit kailan hindi ko magawang kalimutan.

Hapon na ng mga oras na 'yon, 4:30 to be exact---ang oras na pinagkasunduan naming oras ng pagkikita. araw araw.

High school pa kami nun (graduating), pero taga ibang school siya since nag transfer ako ng school galing sa school niya to ibang school. Hindi siya kilala ng mga naging kaibigan ko sa bago kong school. Hindi ko rin alam ba't sinasabi kong "wala" sa tuwing nagtatanong naman sila kung may bf na ba talaga ako. Hindi ko rin alam on the other side kung ganun din ba siya----na itago na lang natin sa pangalang J*ck. (since 'yan naman talaga totoo niyang pangalan)

Matagal-tagal rin kami nagkakilala bago naging "kami", gustong-gusto ko lang ang sense of humor niya---pero hanggang doon lang. talaga.

Hindi ko talaga alam kung anong klaseng virus ang dumapo sa utak niya kung bakit isang araw pagmulat ko'y nangliligaw na pala siya-----at first akala ko talaga joke lang niya 'yon, pero totoo na pala, 'lang hiya siya! 'kala ko ba 'lang ganyanan.

Alam na alam kong hindi ako ganun kaganda pero ba't ganun na lang kung magpumilit siya. Pero nung napansin ko na seryoso talaga siya---enexplain ko sa kanyang wala talaga-----wala akong nararamdaman sa kanya. "Why don't give it a chance." sabi pa niya ------sa text. Sh*t. Oo! malaking sa text lang talaga. Dahil ang totoo----in person hindi nya 'yan masasabi dahil puro hangin lang lumalabas sa kokote nya. Hindi ko alam kung ang babaw niya lang talaga o nagpaka insensitive lang.

So, ayon pumayag ako, at para patunayan na walang mapupuntahan ang relasyon na'to! naks!

Naalala ko pa, it was Jan 15 when we started that more than friends relationship. Exactly 20 days bago ang ika-4 ng Pebrero. 20 days of happiness, kalungkutan at pagbabago. Sa isang iglap lang------napansin kong may nagbago sa kanya w/in that 20 days lang. Naging seryoso na siya bigla like always-----which is hindi na nakakatawa. Ma-late ka lang ng kunti--kung anu-ano ng iniisip, hindi ka lang naka-reply o 'di nasagot ang tawag niya--nagtatampo na. If you'll ask him if his okay, he'll answer yes but you know he's not.! Nakakainis, nakakaasar, parang immature lang. T_T at napakahigpit pa niya. 'Wala na ba akong freedom nito?' 'yon ang napako sa isipan ko sa mga oras na 'yon. 'arrgh...!!! i hated it! I wanted to give him up at that very moment na talaga-----but no. Sa tingin ko hindi 'yon ganun kadali. Sabi ko na nga ba eh---it won't work.

Hanggang isang araw---napagod na siguro siya't gusto niya mag usap kami ng masinsinan. Ang dami agad nagtatakbo sa isip ko the night before. Parang may mangyayaring ka-awkwardan.

So, ayon, Feb. 4 exactly 4:30 p.m. gaya ng napag-usapan like forever and after-----we'd talked. at take note---sa overpass pa talaga, parang nag a-eyeball lang. Sh*t. awkward. Hindi ko gusto ang nakaguhit sa mukha niya. I never seen his face that serious like before. Awkward. 'Fine, ano 'to punk'd?' nasabi ng isipan ko-----o si alter ego---alam ko nag-exist sa kasi siya noon pa man.

Presko pa talaga sa aking isipan and i don't have any idea up tp now why i'm writing it here in my blog! Gosh! grabeeeee!

Unang lumabas sa bibig nya was "ano? may nararamdaman ka ba talaga sa'kin?" after sa "hi" niya with a smile. "Jak, I told you before." sagot ko naman (at yep! in english talaga)... natigilan siya't tumahimik bigla sabay tingin sa kawalan. Habang ako naman 'plis! i wanna go home...' lang ang nabanggit ng aking isipan. Ang awkward talaga sabayan mo pa ng mga estudyanteng dumadaan sa aming giliran. Ang awkward lang.

By chance, nakalingon ako ulit sa kanya't---wait---Sh*t---luha ba 'yong nakita kung tumulo sa mukha niya---oo naman 'YOU STUPE!' omaayghaaad... he was weeping---silently, he was weeping. and the second time he spoke was "sige na, break na tayo.'yan naman talaga gusto mo diba?"...":ha?" ang tanging lumabas sa bibig ko....wait-----say what?! he's breaking up with me daw...but wait------it was I who's supposed to say those words 'I'm the girl here!!! heloww...'. but whatever. at least...he let go of me. I'm free. Funny how i asked "sure ka?" after he made his decision. Promise. hindi ko talaga alam kung ano ang sasabihin, gagawin o ramdamin man lang within those moments. Basta sa totoo lang parang isang malaking hampas sa mukha ko ang na-imagine ko pagkasabi nya nun. Parang nabingi ako bigla.

Namumula mga mata niya awkward talaga. The H*ck!
So much for the drama.

I ended that ka-awkwardan by just leaving him alone, walking slowly, umasang baka susunod siya't "Hoy Riza! joke lang 'yon! nu ka ba?!" dahil ganun siya ka loko-loko't ka-hangin. Sana nga isa lang 'yon sa mga masasakit niyang jokes-----pero hindi eh!... totoo talaga. 'He won't follow riz, face it. you're losing him.'  ...tama nga, hindi siya sumunod...in fact, when i turned back-----he was walking in the other direction.---w/o looking at me back. at sa mga oras na 'yon.... Isang malaking Shucks! am i losing him nga? ang sama ko ba? at kung anu-ano pang mga katanungang naglilipiran sa isip ko. Pero sa totoo lang talaga wala akong naramdamang sakit o kung ano pa mang dapat ko ring iyakan.

Hindi lang talaga ako inlab, wala talaga eh----wala akong feelings para sa kanya, in fact i'm with someone else sa school ko, pero hindi seryoso, parang kami na parang hindi. ewan (at 'yon siya ang gusto ko). I know that moment i just lost him, and most of all---our friendship. Naalala ko tuloy tuwing pagkatapos ng skwela---Jak and I go out together---find a quiet place to rest, kahit gagawa lang ng mga assignments, learning lessons together kahit di kami classmates, o mag sound trip lang---nakakaya naming e waste ang time together para lang mag sound trip. Pareho kami ng gusto sa maraming bagay. Hindi siya mayabang kahit ang galing niyang mag Dota. Alam na alam niyang hindi ako kumakain ng kwik-kwik at balot. at kung kumain ako nun kasama niya, he perfectly know i was just faking it.

But 3 or 4 days after the break-up....he called me and asked me if we could talk....i just said "no" ayoko na.

At doon natapos ang lahat. He was my third and last. single na ako like forever after him. kasi naman parang ayoko na...baka may mapaiyak naman ako, naks! loko lang!---pero ang totoo, baka kasi ako naman ang iiyak sa susunod.

balita ko goth/black metal na daw siya at long hair...at ewan ko kung bakit-----dahil ba alam na alam niyang in love ako masyado sa mga emo music---at ayaw na ayaw ko sa mga lalaking long-haired? XD kung ganun---nag rerebelde ba siya? 'wag naman sana.


.........................................................................................


wehehheehehhe pwede ba 'to isali sa contest ni kamila? lol